Toen ik jaren geleden als jonge leergierige fysiotherapeut in een cursus over chronische klachten zat, kreeg ik mijn wake-up call…

Ik had mij opgegeven om meer handvatten te krijgen voor mijn hulpbehoevende medemens. Na het blok zeer boeiende theorie over hoe onze hersenen werken, werd ons gevraagd onze ogen te sluiten en te voelen hoe het met ons ging… met de vraag: “Hoe is het eigenlijk met de therapeut zelf?”

Ik was stomverbaasd! Ik kwam daar helemaal niet voor mezelf en had dat ook niet nodig! Toen iemand begon te huilen dacht ik dat ze ook een patiënt hadden uitgenodigd…. Er werden meer mensen emotioneel…. Ik begon heftig te zweten en heb nog even gekeken waar de nooduitgang was met de gedachte dat ik daar de enige echte hulpverlener was die in de verkeerde cursus was beland!

Hahaha, kan er inmiddels echt om glimlachen. Wat was ik naïef! Toen na drie dagen allerlei bewust-word-oefeningen bij mij de dijken braken wist ik niet hoe hard ik weg moest rennen….

Zo begon het.

Van volledige ontkenning van mijn verdriet deed ik jaren verwoede pogingen om het weer weg te werken. Totdat tot me doordrong dat dat óók niet de manier was….. Mijn intentie veranderde van Het weg willen hebben van negatieve emoties, naar leren om liefdevol om te gaan met mezelf.

Deze weg heeft mijn leven ten positieve veranderd, me dichter bij mezelf gebracht zowel privé als in mijn werk.

“Van Hoofd- Naar Hart- Via het Lijf”

Mijn vak en specialisme bevindt zich in het werkgebied tussen de psycholoog en de fysiotherapeut in. In de loop der jaren ben ik vaak gevraagd door psychologen om te helpen bij een casus waarin de client wel de wens heeft om zich meer ontspannen te voelen, maar “vast” blijft zitten in zijn hoofd, in de controle, in de weerstand. Als ik dan kan helpen om via een veilige weg iemand zich weer senang te laten voelen met zichzelf en al zijn emoties, ben ik een dankbaar en tevreden mens.